Artık limitlere
varılmaya başlandı.
Gündelik okunan blog
çeşidi 10.000 küsur civarında sabitlendi ama yazılan blog çeşidi her hafta
1.000 tane artmaya devam ediyor. (11 Mayıs 2007 günü 27.000 civarında blog olduğunu
sanıyorum.)
Yazar sayısındaki
artış da sabit gibi: Haftada 40 yeni yazar aramıa katılıyor gibi.
Bunların 4 anlamı
var:
Bir: Blog ömrü
yılları bulunca, blogda binlerce yazar olacak. Bu da birbirinden yalıtık
okur-yazar altkümeleri demek. Başka örneklerde bu gözleniyor.
İki: Blogcu’daki
400.000 küsur gibi bir yazar sayısına asla ulaşılmayacak.
Üç: Bu ülkedeki
insanlar, özellikle de üniversite ve üzeri eğitimliler, yazmanın gücünü,
değerini, işlevini kavrayamıyorlar. Bir ülkede devrim yapmaya 100 tam-gerçek
yazar yeter de artar bile. 84 yıllık Cumhuriyet’te 5.000 tane yazar çıkmamışken,
bir anda yazarlık olanağı sağlanmış 1.500 küsur kişinin çoğu, bunu ‘hobi’
olarak yapıyor. Bu korkunç bir durum. Yazarak dünya değiştirilir, herkes
dünyayı değiştirmek ister ama iş taşın altına elini koymaya gelince, gelsin
havaya bakıp ıslık çalmalar.
Dört: Herşeyin böyle
olması çok olağan. Yani bulunduğumuz durum, layık olduğumuz durumdur. Yakınmaya
hakkımız yoktur. Oysa, birlerce kişi tüm yaşamlarını tarumar ederek, dişe diş
mücadeleler verdi. Hiç olmazsa, onların yüzü suyu hürmetine biraz daha çaba
diliyorum.
Bunların dışında, burası
bir ‘hayvanat bahçesi’ demeyeyim, alınanlar olur, ‘nebatat bahçesi’ diyeyim.
Devedikeninden kaktüse, inci çiçeğinden atatürk çiçeğine dek, her çeşit ıtır
mevcut. Olmayan baharat çok ama son 50 yıllık kültür iklimi bizde çok sertti,
çok çiçek açmadan yandı gitti. Onları burada saygı ile anarım.
Son siyasal
gelişmeler gösterdi ki iktidar seçkinlerinin planları birebir tutmuyor. O
nedenle, kağıttan mürekkepten azıcık olsun nasiplenen bizler, her nasıl bir
Türkiye istiyorsak, onu yaratmak için yazmalıyız. Hoş, herkesin hayalinde
farklı bir ülke var ama toplumsallık tüm hayallerin asgari müşterekte buluştuğu
bir yerde gerçekleştirilebiliyor. Ben bir ütopyacıyım ama reel politikte beni
asabilecek insanlarla birlikte çalışmaktan çekinmem, çekinmedim de.
Güzel bir gelecek
için, hepinizi bir imeceye çağırıyorum yazar kardeşlerim.
(8-11 Mayıs 2007)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder